dark

Leprous in 013: hun beste show allertijden

8 februari 2025


Een bijna uitverkocht 013 gonst van verwachting. Geen voorprogramma, geen opbouw: dit is ‘An Evening with Leprous’, een 2,5 uur durende muzikale reis door de indrukwekkende discografie van de Noorse progmetalband. Met hun nieuwste album Melodies of Atonement op zak en een show die tot in de kleinste details geregisseerd is, staat Leprous in 013 op de top van hun kunnen te spelen.

Als de zaallichten doven, baadt het podium in diep rood licht. Silently Walking Alone opent de set met een beklemmende spanning, en zodra frontman Einar Solberg zijn eerste karakteristieke uithaal inzet, schieten vijftien krachtige koplampen vol aan. Iedereen voelt het: dit wordt een avond voor in de geschiedenisboeken.

De 013 ontploft vervolgens met The Price. “Tilburg, Netherlands! Great to be back here!”, roept Solberg. De schuchtere jongeman van vroeger is een wervelwind geworden; hij rent over het podium, springt op een verhoging en verplettert de zaal met een energieke performance. Illuminate volgt met zijn aanstekelijke refrein en intense rode belichting, terwijl I Hear the Sirens de zaal in een melancholische trance brengt.

Vuur en spektakel

Het publiek weet op dit moment al dat Leprous beter is dan ooit tevoren. Met Like a Sunken Ship toveren de Noren de 013 om in een intieme jazzclub. Het podium is volledig donker, op drie zachte spots na die de bandleden verlichten. Dan explodeert het nummer in een spektakel van vuur en licht, een contrast dat zo kenmerkend is voor de band. “Calling! Try to fly but I’m falling!”

Leprous neemt hierna even de tijd om het publiek toe te spreken. “Houden jullie van goed doordachte composities? Van orde in de songs? Van kwaliteit of kwantiteit? Ik kan er maar één beloven in deze song”, lacht hij, doelend op de 11,5 minuut van Forced Entry. De band duikt in een complexe en meeslepende uitvoering van deze oude klassieker, die laat zien waarom Leprous tot de top van de progmetal behoort.

Na het emotionele Out of Here en Alleviate is het tijd voor een hoogtepunt: Distant Bells. In absolute stilte luistert 013 hoe Solberg het nummer alleen op toetsen inzet. Het intro is verlengd, de opbouw langzaam, en de climax overweldigend en de 013 reageert met een oorverdovend applaus. Solberg, sympathiek en oprecht als vanouds, lijkt zelfs even sprakeloos.

“Het is niet altijd makkelijk om minimalistisch te blijven in de progwereld”, grapt hij voordat de band knalt met Foe, een nummer dat allesbehalve minimalistisch is. Afsluiter van de eerste set is Nighttime Disguise, waarin Solberg demonstreert waarom hij onlangs door een bekend tijdschrift werd verkozen tot beste prog-vocalist. Zijn bereik is verbluffend, zijn falsetto naadloos, en zijn uithalen doorsnijden de lucht als een operazanger in een metalband.

Huilen na de pauze

Na een korte pauze betreedt Leprous opnieuw een dan al omvergeblazen 013. Solberg kruipt achter de toetsen voor Unfree My Soul, terwijl de rest van de band schittert in het middelpunt. On Hold volgt en levert een van de meest meeslepende momenten van de avond op: kippenvel.

Met Passing maakt Solberg een knipoog naar bands als Dream Theater: “Zijn jullie nog steeds bij ons? Eindelijk doen we nu ook deze belachelijk lange concerten. Nu horen we bij de rest!” Het publiek reageert enthousiast en zingt moeiteloos mee.

Dan volgt een bijzonder moment: Faceless eindigt met een ‘Tilburgs fan-koor’. Het zijn natuurlijk opgenomen stemmen, maar het voelt alsof de fans zelf op het podium staan. Solberg lacht: “Ik wilde in mijn leven altijd al eens pyro doen, maar het is tegelijkertijd een beetje afgezaagd.” Toch pakt het fantastisch uit.

Het ultieme slotakkoord

Het daaropvolgende Castaway Angels is ontroerend mooi, en vooral de naadloze overgang naar From the Flame zorgt voor kippenvel. De show lijkt richting zijn einde te gaan, maar Leprous heeft nog een knaller achter de hand. Slave, een publieksfavoriet, eindigt met vlammen en een stortvloed aan distortion, een overdonderend slotstuk.

De band keert terug voor een bisronde met Atonement, met afstand het beste nummer van de nieuwe plaat, dat live nóg beter uit de verf komt. En dan, het ultieme slot: The Sky Is Red. Zoals de titel al doet vermoeden, is het podium gehuld in bloedrode verlichting. Alleen het tweede deel van het nummer wordt gespeeld, maar het is meer dan genoeg om 013 in extase achter te laten.

Leprous in 013: op de top van hun kunnen

Leprous is in vijf jaar tijd uitgegroeid tot een van de beste progmetalbands ter wereld, en deze show bewijst waarom. Alles klopt: de muziek, de belichting, de regie, en vooral de ongekende energie en precisie van de bandleden. Solbergs stem is krachtiger dan ooit, zijn operatische uithalen en falsetto raken recht in de ziel. De band weet precies waar ze moeten staan, de vlammen en lichten slaan op het juiste moment in, en de afwisseling tussen bombast en subtiliteit is meesterlijk uitgevoerd.

Leprous is zacht, hard, overweldigend, emotioneel en verpletterend. Dit is met afstand de beste show die ze ooit in Nederland hebben gegeven. De 013 mag trots zijn.

Share
Tweet
Share
Share
Pin it
Share
1 reactie

  1. Dank voor deze recensie. Het kan zo gebruikt worden voor de show, 1 avond later, in Köln. Wat een geweldig optreden. Er was wel 1 groot verschil. Tijdens In The Flame liet de techniek het afweten waardoor de band na een ongeveer 2 minuten genoodzaakt werd om te stoppen. De tijd die nodig was om het probleem te verhelpen werd gevuld met elkaar intervieuwen en ook werd er nog een stukje Smells like Teen Spirit ingezet. Geweldig!!!!
    Ik had deze show niet willen missen 🤘

    Beantwoorden
Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *