Soen op Dynamo: prachtig, maar die zanger moet nu écht zijn teksten gaan onthouden

Het is bewonderenswaardig hoe Soen zelfs op een onmogelijk vroeg tijdstip in staat is om Dynamo Metal Fest te vullen met hun overrompelende en vaak ook ontroerende progmetal. Tussen al het gitzwarte deathmetalgeweld is Soen op de derde dag een vreemde eend in de bijt, maar de groep rond meesterdrummer Martin Lopez is zó buitenaards goed dat het zich zelfs op een smartlappenavond staande weet te houden.

Het is echter moeilijk om voorbij te gaan aan het meest opvallende mankement van de show: zanger Joël Ekelöf’s constante afhankelijkheid van zijn autocue. Het is ronduit verwarrend en frustrerend om te zien hoe hij na bijna elke zin zijn blik naar beneden laat glijden, alsof hij voortdurend op zoek is naar de juiste woorden. Dit haalt niet alleen de vaart uit de performance, maar zorgt er ook voor dat Ekelöf soms meer lijkt op een artiest in zijn eigen playbackshow dan op een charismatische frontman die zijn publiek leidt.

Wat het extra pijnlijk maakt, is het contrast tussen zijn indrukwekkende stem en zijn gebrek aan podiumpresentatie. Ekelöf heeft een stem die je raakt, die in staat is om de diepste emoties over te brengen, maar hij lijkt de connectie met zijn publiek te verliezen zodra hij zich steeds weer naar zijn autocue wendt. Als je er eenmaal op gaat letten, is het moeilijk om het niet storend te vinden – het voelt alsof de magie van de live ervaring telkens een stukje wordt afgebroken.

Grommende riffs
Ondanks dit duidelijke minpunt laat Soen op andere vlakken zien waarom ze zo’n gewaardeerde band zijn in het progmetal genre. De muzikale kwaliteiten van de bandleden, met name de ritmische precisie van drummer Martin Lopez en de grommende, krachtige riffs van Cody Lee Ford, blijven van topniveau. Vooral in de nieuwere nummers zoals “Unbreakable” en “Memorial” komt het vakmanschap van de band volledig tot zijn recht. Hierin zit alles wat Soen zo bijzonder maakt, en wat ervoor zorgt dat ze altijd heel veel indruk weten te maken.

Toch blijft het gevoel hangen dat er iets meer uit deze show gehaald had kunnen worden. Soen – ze klinken als de liefdesbaby tussen Opeth en Riverside – bewees dat ze zelfs vroeg op de dag een publiek kunnen overrompelen met hun muziek, maar het is Ekelöf die de volledige potentie van de performance ondermijnt door zijn gebrek aan focus. Misschien is het tijd dat hij zijn teksten eindelijk eens uit zijn hoofd leert, zodat de band als geheel die extra stap kan zetten naar een werkelijk onvergetelijke live ervaring.

Begrijp ons niet verkeerd: het onmiskenbare talent en de emotionele diepgang zijn er, nu nog de discipline en het vertrouwen om die zonder hulpmiddelen over te brengen. Dat zou pas een show zijn die je omver blaast, ongeacht het tijdstip van de dag.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *