De Noorse band Motorpsycho betreedt woensdagavond het podium van Doornroosje zonder enige vorm van bombarie. Geen intro, geen grote gebaren, maar vooral: geen haast. Alsof ze de tijd even stilzetten. Wij van RiffReport deden verslag van een zinderend concert. ,,We speelden dit nummer voor het eerst, herkenden jullie hem?”
Motorspycho bestaat niet uit persoonlijkheden, maar eigenlijk uit vier dóódsaaie mannen, onder wie een toetsenist met een hagelwitte keyboard die op zijn beurt ook gitaar speelt, een drummer met een Wim Kieft-kapsel en een zanger met zijn gezicht grotendeels verborgen achter een gordijn van haar.
Kijken en luisteren naar Motorpsycho voelt alsof je meerdere concerten op één avond aan het beleven bent. Rock, jazz, stoner, hardrock: werkelijk alles komt in twee-en-een-half uur voorbij. De band durft het aan om minutenlang in niemandsland te blijven hangen, met trage opbouwen à la Pink Floyd, zonder ooit zijn spanningsboog te verliezen. Ze geven de muziek vooral héél véél ademruimte, een zeldzaam soort vertrouwen in het publiek én zichzelf. Waarschuwing vooraf: je moet ervan houden.
Als een stoomtrein
Toch is Motorpsycho geen slome dromer. Zodra Lucifer, Bringer of Light losbarst, laten ze langzaam de teugels los. Hier draait alles om contrasten: hoekige riffs vallen samen met bezwerende baslijnen, de drums razen als een stoomtrein en nemen vervolgens een bocht naar jazz zonder de motor te laten haperen. Drummer Tomas Järmyr, die in twee uur tijd meer drumtechnieken uit de kast trekt dan sommige bands in een carrière, zweept het geheel met een ogenschijnlijk achteloze souplesse op.
Dan komt Sentinels, dreigend en pulserend, ideaal om lekker hard in de auto af te draaien. Überwagner or a Billion Bubbles in My Mind volgt direct, waarin het drietal alle remmen losgooit en de solo’s elkaar in duizelingwekkend tempo opvolgen. In Core Memory Corrupt schuift toetsenist Reine Fiske zijn keyboard aan de kant om gitaar te spelen, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Dat alle drie de muzikanten probleemloos van rol wisselen – funky riffs, loodzware doomstukken, razende progpassages – blijft verbijsterend om te zien.
Duister en episch
Bij The Pilgrim, een cover van Wishbone Ash, wordt zichtbaar hoeveel liefde er in hun muzikale erfgoed zit. Balthazaar en Laird of Heimly volgen als tweeluik: het eerste spacy, funky en melodieus, het tweede juist duister en episch. En dan komt daar plotseling een nummer dat de band voor het eerst live speelt. “Hadden jullie die herkend?” vraagt Bent Sæther. Het blijkt opnieuw hoe krankzinnig groot hun catalogus is.
In Sinful, Wind-Borne en Three Frightened Monkeys wordt het publiek opnieuw meegezogen. The United Debased is op zijn beurt weer pure vuist-in-de-lucht-rock. En als het epos Gullible’s Travails het hoofdprogramma afsluit, lijkt iedereen tegelijk opgelucht en verdoofd.
Maar dan moet de toegift nog komen. Die is ronduit furieus. Riding the Tiger raast als een bezetene over de hoofden van het publiek. Psychotzar, met dat heerlijke riffje, maakt de cirkel rond: rauw, intens, bezeten.
En dan is het voorbij. Motorpsycho bewijst vanavond niet alleen dat ze nog steeds avontuurlijker zijn dan de meeste bands durven dromen, maar ook dat ze op het podium tot hun meest pure vorm komen: grenzeloos, speels, briljant. Niets is routine. Alles is risico. En dat is precies wat dit optreden zo heerlijk maakt.
Motorpsycho in @doornroosjenl. #motorpsycho pic.twitter.com/jKeVNMsFJZ
— RiffReport (@RiffReport) May 1, 2025