“Wat blijven ze bizar goed!”, schreeuwt een bezoeker naast ons uit. De Zweedse progmetalband Soen is na tien jaar een vaste waarde geworden in Nederland. Vrijdagavond markeert alweer hun 21e show op Nederlandse bodem in tien jaar tijd: een getal dat je eerder aan een punkband zou toeschrijven dan aan een groep die zich bij uitstek leent voor intens luisteren en lang nadenken.
De set in een zo goed als uitverkocht Boerderij (in schril contrast met de show van Klone) begint met het bikkelharde Sincere. Vrijwel direct valt op dat zanger Joel Ekelöf er beter bij staat dan tijdens het optreden in de Melkweg, twee jaar geleden. Geen blik op de monitortekst om zijn teksten te spieken, geen aarzelende inzetten. Zijn stem is helder, krachtig en meer gefocust dan voorheen, alsof hij iets goed te maken heeft. Zonder gekke zonnebril of stylistische fratsen ook. Een eenvoudige blouse en geconcentreerde blik: het staat hem beter.
Hondstrouwe fans in Boerderij
Waar sommige bands hun optredens beginnen met een muur van geluid, kiest Soen voor controle. Alles is strak, dynamisch, zorgvuldig opgebouwd. Tijdens Martyrs, voorafgegaan door een korte opmerking over hun hondstrouwe Nederlandse publiek, valt vooral op hoe goed deze band elkaar aanvoelt. De overgangen, de accenten, de stilte op precies het juiste moment: het zit allemaal perfect in de vingers.
Savia voelt voor Soen als een soort thuiswedstrijd binnen de set. De teruggekeerde oorspronkelijke bassist krijgt hier hoorbaar ruimte, en je merkt het: het nummer klinkt voller, gelaagder. Aan het einde van de song zoekt Ekelöf oogcontact met gitarist Cody Lee Ford. Ze staan even naast elkaar stil, er wordt iets gefluisterd. Het lijkt alsof Ekelof iets zegt over de geweldige ontvangst in de Boerderij; zijn gezicht spreekt boekdelen.
Vriendelijk en stuntelig
Toch is Soen geen band van grote gebaren. De korte praatjes van Ekelöf tussen de nummers zijn vriendelijk, soms wat stuntelig, en lijken vooral bedoeld om even adem te halen. “De reden dat wij elkaar leuk vinden, is omdat we van dezelfde muziek houden”, zegt hij halverwege de set. Het klinkt meer als een observatie dan als een toespraak, maar past precies bij wat Soen is: introvert, precies, en wars van opsmuk.
Muzikaal is de band in topvorm. Unbreakable ontpopt zich tot een onverwacht publieksmoment wanneer Ekelöf de zaal vraagt de titel mee te zingen, wat ook gebeurt, hard en overtuigend. En in Vitals komt zijn zang op zijn meest kwetsbaarst over. De balans tussen kracht en emotie is in de Boerderij zelden zo voelbaar. Geen effect, geen overdrijving: gewoon een goed lied, en vooral goed gezongen.
De setlist zelf laat weinig ruimte voor verrassingen. Al twee jaar speelt de band vrijwel exact ditzelfde blok nummers. Het blijft zonde dat publieksfavorieten als Covenant, Lumerian of Rivals ontbreken, zeker voor de fans die ze vaker live zien.
Zichtbaar genot
Toch blijft elk gespeeld nummer overeind. Monarch is furieus, Deceiver wringt op precies de juiste manier, en tijdens Illusion krijgt Cody Lee Ford opnieuw de ruimte om te schitteren: zijn solo is technisch indrukwekkend, maar nog belangrijker: muzikaal helemaal raak. Bovendien is het aanstekelijk om hem te zien spelen; hij geniet zichtbaar, zingt alles mee en is een van de weinige bandleden die echt contact maakt met het publiek.
Drummer Martin Lopez, in een Pink Floyd-shirt, houdt de show bij elkaar zoals alleen hij dat kan. Zijn stijl is complex, maar nooit opzichtig. Waar anderen hun virtuositeit etaleren, lijkt Lopez alles in dienst te stellen van het grotere geheel. Hij speelt met souplesse en beheersing (zelfs percussie in Savia), en het verschil is hoorbaar.
Een van de mooiste nummers ooit
De reguliere set eindigt met Lotus, voor velen nog steeds het beste wat Soen ooit schreef. Een perfect opgebouwde compositie met een refrein dat lang blijft hangen en een gitaarsolo die niet alleen mooi is, maar ook iets afrondt. Het is een passend hoogtepunt voor een set die zorgvuldig in balans is.
De toegift bestaat uit Antagonist en Violence. Het eerste nummer brengt het publiek nog één keer in beweging: “Fire up your guns!” wordt luid meegebruld. Het laatste nummer is zwaarder, dreigender en vormt een passend slot.
Weinig verrassing, maar hoge kwaliteit
Soen heeft vanavond niet het wiel opnieuw uitgevonden. Ze hebben geen verrassingen uit de kast getrokken, geen nieuw materiaal getest, en geen grote uitspraken gedaan. Maar wat ze deden, deden ze uitstekend. Alles klopte: de uitvoering, de opbouw, het geluid, de sfeer.
Geen spektakel, geen vuurwerk: gewoon vijf muzikanten op een podium die hun muziek serieus nemen en dat merk je. Soen bewijst in De Boerderij dat je als band niet extravert hoeft te zijn om indruk te maken. Je hoeft alleen maar goed te zijn. En dat zijn ze: nog steeds!
Het was zeer indrukwekkend…het voelde als een afscheids tournee