Animals As Leaders, een van de muzikale grootheden van de instrumentale muziek, viert woensdagavond in 013 het 10-jarig jubileum van The Joy of Motion en speelt dat album integraal. Het werd een verbluffende masterclass van instrumentale metal.
Tien lichtpalen die in alle kleuren oplichten. Een ronde cirkel met daarin een enorme koplamp die als een kermisattractie heen en weer zwiert. Overal waar je kijkt zijn er flikkerende en knipperende lichten. Het mag duidelijk zijn: Animals as Leaders trekt in 013 alle registers open, een verjaardagsfeestje moet immers goed gevierd worden.
”Dude, dat shirt!”
Het geluid is al vanaf opener Kascade messcherp: de kraakheldere mix zorgt ervoor dat iedere nuance van Tosin Abasi’s en Javier Reyes’ unieke gitaarspel hoorbaar is, terwijl Garstka’s complexe ritmes met uiterste precisie worden neergezet. Precies zoals we Animals as Leaders al jaren kennen.
Lippincott en Air Chrysalis volgen elkaar snel op, en het publiek beweegt mee met de hortende en stotende ritmes die deze band zo heerlijk karakteristiek maakt. Abasi neemt dan – we zijn net 20 minuten onderweg – voor het eerst het woord. Hij wijst een fan aan die een shirt draagt uit de begindagen van de band en lacht: “Dude, dat ding is ouder dan sommige mensen hier!”
Lekker op vakantie!
Het publiek lacht en de sfeer is gezet: deze avond kan niet meer stuk. Another Year klinkt bijna zomers in de warme gloed van de gekleurde lichten, en de sprankelende riffs laten 013 even baden in een ontspannen, dromerige sfeer.
Die rust wordt abrupt doorbroken wanneer Physical Education losbarst. De bas trilt letterlijk door de zaal en slaat als een orkaan in op de aanwezigen. Een collectieve “Wow!” klinkt uit het publiek. Niet voor niets: Abasi’s slaptechniek op zijn witte gitaar is een spektakel op zich, terwijl Garstka’s groove de zaal in beweging houdt.
Op hol geslagen kermisattractie
Bij Tooth and Claw transformeert het decor in een knipperend, chaotisch lichtspel dat doet denken aan een kermisattractie: felgekleurde lampen flikkeren als een zenuwslopend boobytrap-hotel. De zware riffs en bijna breakdown-achtige stukken zijn zwaarder dan de meeste andere nummers op de setlist, maar de band speelt ze met dezelfde moeiteloze vakkundigheid.
Met Crescent krijgen we een verrassende wending: de stroboscopen en pulserende baslijnen geven de track een haast technosfeer. De samensmelting van djent en elektronica is betoverend en laat zien hoe breed de invloeden van de band zijn. Op The Future That Awaited Me kalmeert de zaal weer, alsof iedereen even op adem moet komen na het enorme gitaargeweld.
Dan volgt het instrumentale pareltje Para Mexer. Reyes haalt zijn houten gitaar tevoorschijn en binnen enkele seconden voelt het alsof we ons in een exotisch vakantieoord bevinden. De Caraïbische ritmes en de akoestische klanken brengen een lichte, opgewekte sfeer, en de bandleden spelen zichtbaar met plezier.
Zeldzame gave
Wanneer The Woven Web wordt ingezet, barst de zaal los in gejuich. Dit is duidelijk een van de publieksfavorieten, en met reden: de hypnotiserende riffs en de vloeiende groove voelen als een avontuur op zich. Eigenlijk roept vrijwel elk nummer van Animals as Leaders associaties op zonder dat er een tekst aan te pas komt: een zeldzame gave die maar weinig instrumentale bands beheersen.
Tijdens Mind-Spun gebeurt er iets onverwachts: een object (een knuffel?) vliegt richting Abasi’s schoen. Hij kijkt kort op, glimlacht breed en speelt onverstoord verder. Nephele sluit het album in 013 op indrukwekkende wijze af, met dynamische overgangen tussen fragiele melodieën en overweldigende riffs.
Een explosieve toegift
De band verlaat het podium, maar het publiek wil meer. De toegift begint met Micro-Aggressions. Abasi betreedt het podium met een knalgele gitaar. “Jullie zijn het beste publiek van de hele tour!” roept hij. 013 reageert met een oorverdovende juichkreet.
Dan komt de afsluiter: Monomyth. Alsof de energie in de zaal nog niet hoog genoeg was, ontstaat er tot verrassing van de band een enorme moshpit. Abasi en Reyes kijken lachend toe hoe de zaal in beweging komt, terwijl Garstka het tempo moeiteloos opvoert.
Animals As Leaders bewijst vanavond in 013 waarom ze een van de meest indrukwekkende instrumentale bands ter wereld zijn. Geen seconde verliest de show aan spanning, ondanks het ontbreken van een zanger. Waar sommige instrumentale acts dreigen te verzanden in technische spielerei, blijft deze band gefocust op songs die avontuurlijk, meeslepend en gewoon supervet zijn.
Dit was geen gewoon concert: dit was een masterclass in muzikale storytelling. Kandidaat voor een van de beste concerten van het jaar!