Het mag gerust een raadsel heten dat Bleed From Within nog niet dezelfde status heeft bereikt als Architects of Parkway Drive. De Schotten staan woensdag voor hun grootste Nederlandse show in de 013 in Tilburg, maar de trappen en de balkons zijn afgesloten. En dat na meer dan twintig jaar muziek maken op hoog niveau. Het blijft vooral het probleem van veel metalheads, want die missen nu een dijk van een show.
Het debuut als headliner in 013 pakt Bleed from Within vooral sober aan. Geen vuurwerk, rookblazers of vlammenwerpers zoals hun collega’s, maar vooral spijkerharde metalcore.
Achter de band rijzen opgeblazen stekels op, grillig verlicht en scherp afgetekend als een soort metalen variant van de Iron Throne. De zanger, Scott Kennedy, staat op een verhoging in het midden, een uitkijkpunt vanwaar hij zijn troepen commandeert. Zijn fans beneden, die bij de eerste noten van Violent Nature al in beweging komen als een golvende massa luisteren volop.
Enorm hoog tempo in 013
Het tempo zit er meteen in. De band klinkt loeistrak, de gitaren snijden helder door de mix en de lichtshow is opvallend licht. Niet dat kille blauw dat vaak bij metalcore hoort, maar warm wit en rood, waardoor elk detail zichtbaar blijft: de grimas van Kennedy, de flitsende vingers van Craig Gowans, de zwiepende haren in de frontlinie.
Met Zenith trekt de band de energie verder omhoog. De riffs zijn compact en messcherp, de drums donderen met heerlijke precisie. Het publiek begint zich te roeren, en bij Sovereign barst het feest pas echt los. Wanneer Kennedy “The worse is yet to come!” brult, splijt de vloer open in een gigantische wall of death. Het is pure chaos, gecontroleerd en euforisch.
’Een droom die uitkomt’
Halverwege de set neemt Kennedy even de tijd bij I Am Damnation. Zijn stem breekt niet, maar zijn woorden wel iets: “Dit is een droom die uitkomt, om hier als headliner te staan na 21 jaar. En dat komt alleen door jullie.”
Het allesverwoestende Stand Down volgt met een speelse interactie: Kennedy brult “Out for blood!” en de zaal antwoordt collectief met “Out for war!”. De energie golft door de zaal, moshpits blijven maar komen en gaan. Bij Hope in Hell verliest de zanger letterlijk zijn jasje, en figuurlijk zijn remmen. “Jullie zijn te rustig! Word wakker!” roept hij, als niet veel later de crowdsurfers over de hoofden van het publiek richting podium glijden.
Met Crown of Misery bewijst Bleed from Within waarom ze tot de top van de moderne metalcore behoren. Het nummer jaagt vooruit met tempowisselingen en logge, knarsende breaks. Het is snel, agressief, maar nooit rommelig. Superknap gedaan!
Levitate brengt even lucht in de set: een anthem die meezingen bijna verplicht maakt. Kennedy vangt zelf de crowdsurfers op, deelt high-fives uit, en lijkt te baden in de wederkerige energie. Bij Night Crossing laat hij terloops vallen dat ze volgend jaar op een Nederlands festival staan. De zaal raadt massaal “Jera!”, en Kennedy grijnst veelbetekenend.
Dying Sun, God Complex en Hands of Sin volgen elkaar snel op. Bij dat laatste nummer herinnert Kennedy eraan dat dit de eerste single is van hun nieuwe album Zenith, en het is duidelijk waarom. De riffs klinken als een stormram, strak en melodieus tegelijk. De band houdt het gaspedaal ingedrukt; geen enkel moment voelt als opvulling.
Stijgt boven fans uit
Voor de toegift In Place Of Your Halo duikt Kennedy het publiek in. Hij stijgt letterlijk boven de menigte uit, gedragen op handen, de microfoon nog steeds in zijn vuist. Het is een beeld dat de hele avond samenvat: een frontman die zijn publiek niet alleen toespreekt, maar ermee versmelt.
Na iets meer dan zeventig minuten komt er een einde aan de storm. Bleed From Within bewijst vanavond dat ze niet langer de belofte zijn van de Europese metalcore: ze zijn de standaard. De energie, de precisie, het vakmanschap: alles klopt.
Wie ze vanavond zag, weet één ding zeker: deze band gaat deze zaal nog eens uitverkopen