Pink Project in Zuiderpark: avond vol echo’s en emoties

Een openluchttheater als decor voor de muziek van Pink Floyd. Klinkt als een perfecte setting voor een perfecte avond, en dat werd het ook: vrijdagavond in een stijf uitverkocht Zuiderparktheater in Den Haag. Gastheer van de avond: Pink Project, een band die inmiddels meer dan dertig jaar lang een van de meest toonaangevende tribute-bands van Europa is.

Vanavond heeft de show van Pink Project iets extra’s: het is de eerste tour met Jaco als leadzanger. Bekend van The Dutch Eagles en The Dashboard Danglers brengt de man met het verstrooide witte haar niet alleen een schat aan ervaring, maar vooral een frisse energie. Samen met Ruud neemt hij de zangpartijen voor zijn rekening, terwijl hij af en toe ook een gitaar omhangt. Het voelt alsof er een nieuw hoofdstuk begint voor Pink Project.

Echoes

Dat nieuwe hoofdstuk start waar de meeste fans voor komen: een complete versie van het 23 minuten durende Echoes. Het nummer, vereeuwigd in Pompeii, is een van de pijlers van de Floyd-catalogus en wordt door Pink Project met bijna wetenschappelijke precisie uitgevoerd. Halverwege vinden bassist Jason Waasdorp en gitarist Hans Hendrik elkaar in die karakteristieke groove; een fantastisch moment waarop circa 1500 bezoekers collectief lijken mee te ademen.

Tijd, muren en herinneringen

Die andere Floyd-classic Time volgt, met uiteraard die onverbiddelijke klokslagen die over het park galmen. Daarna vloeien de drie delen van Another Brick in the Wall in elkaar. Jaco grijpt hier zijn kans als nieuwe leadzanger: hij wijst, commandeert en schreeuwt als een ware Roger Waters, terwijl een opblaasbare onderwijspop rechts van het podium tot leven komt. Het publiek juicht, sommigen zingen met gebalde vuisten mee.

Huilende familie

Bij Shine On You Crazy Diamond verandert de energie in het park. Vooraan staat een familie dicht tegen elkaar, armen om schouders, tranen zichtbaar in de spots. De muziek lijkt hun verdriet (?) te dragen, alsof ze recent iemand verloren hebben. Het is een moment dat laat zien wat Pink Floyd altijd heeft betekend: een soundtrack bij levens die even stilstaan. Bijzonder om te zien!

Verrassingen in de set

Daarna kiest Pink Project voor verrassingen. Eclipse en Run Like Hell komen opvallend vroeg voorbij, waardoor de spanning blijft. Sorrow hult het theater in een donkere gloed, terwijl bij One of These Days Jason opnieuw excelleert met zijn dreunende bas, precies zoals Waters dat ooit deed. Het 11 minuten durende Sheep krijgt een korte introductie waarin Jason memoreert dat Waters dit nummer recent opnieuw uitbracht, een knipoog naar het blijvende belang van Animals.

Een hoogtepunt is What Do You Want from Me, zelden gespeeld door de band, maar vanavond een uitgelezen kans voor de achtergrondzangeressen om hun kracht te tonen.

Van Money tot kippenvel

Dat Money dit keer de reguliere set afsluit, voelt ongewoon, maar het werkt. Vooral dankzij saxofonist Konstantin Iliev, die zijn solo met zinderende intensiteit neerzet. Het publiek reageert uitbundig; hier worden kippenvelmomenten bijna tastbaar.

Natuurlijk ontbreekt Comfortably Numb niet in de toegift. Ruud Verwijk tilt de avond naar zijn absolute hoogtepunt met een solo die eindeloos lijkt door te golven. Zijn gitaarlijnen zweven boven de bomen uit, alsof zelfs Gilmour zelf even zou glimlachen. De minutenlange ovatie die volgt, is dan ook meer dan terecht!

Geen herhaling, maar vernieuwing

Opvallend is dat klassiekers als Wish You Were Here en Breathe vanavond op de lijst ontbreken. Sommigen lijken verrast, maar juist dit siert Pink Project: telkens een setlist die trouw is aan de erfenis, maar nooit voorspelbaar. De vaste fanbase wordt zo steeds opnieuw verwend met andere parels uit het Floyd-repertoire.

Aan het einde gooit Jason nog even zijn basgitaar de lucht in en roept: “Lang leve Pink Floyd!” Het publiek beantwoordt hem met gejuich dat door het park echoot (haha). Den Haag zag vanavond geen kopie van Pink Floyd, maar een band die opnieuw bewijst waarom ze na al die jaren nog steeds aan de top van de tribute-scene staan.