Na de voortreffelijke ‘remake’ van het iconische De Kuip-concert keert The Pink Floyd Project dit weekend opnieuw terug naar Ahoy Rotterdam voor twee concerten. De band, die wordt beschouwd als de beste Nederlandse tribute van Pink Floyd, heeft zichzelf nu de zware taak gesteld om Pulse – het legendarische livealbum uit 1995, dat de Division Bell Tour van Pink Floyd vastlegde – opnieuw tot leven te wekken.
Na een bijna uitverkochte eerste show stroomt Ahoy zaterdagavond opnieuw vol voor de tweede avond van dit bijzondere concert. Op de vloer is nog ruimte om te bewegen, maar de tribunes zijn allemaal gevuld. Enkele duizenden fans komen met hoge verwachtingen samen voor een ode aan een van de meest invloedrijke bands uit de rockgeschiedenis.
Het decor laat meteen zien dat het menens is. Twee enorme bogen hangen als stalen regenbogen over het podium, volgehangen met tientallen lampen die als vuurtorens alle kanten op zwaaien. In het midden prijkt de onmiskenbare ronde cirkel, het iconische projectiescherm waarop beelden, animaties en fragmenten van originele videoclips voorbijtrekken. Het voelt alsof de geest van Pink Floyd zelf door Ahoy waart.
Verbluffend concert van @PinkFloydPro in @rotterdamahoy. pic.twitter.com/TUk4QBuWLu
— RiffReport (@RiffReport) September 7, 2025
Eerste set: een reis door tijd en ruimte
De band opent, uiteraard precies zoals Pulse, met Shine On You Crazy Diamond (parts I-V), afkomstig van Wish You Were Here. De zwevende synthesizers van de intro leggen gelijk een zachte deken over de zaal. Langzaam druppelt de gitaar van Henk Bennen – terecht door zijn medemusici “de Gilmour van de band” genoemd – binnen. Zijn gitaarsolo’s huilen, slepen en schitteren, en al bij dit eerste nummer staat de zaal op scherp. Het kippenvelmoment dient zich vroeg aan.
Dan duikt de band verrassend terug in de tijd met Astronomy Domine van The Piper at the Gates of Dawn (1967). Het rauwe, psychedelische geluid contrasteert fel met de opener. De zeurende zanglijnen worden loepzuiver neergezet, maar het nummer vindt niet helemaal zijn weg naar het publiek. Het blijft een curiositeit, dit nummer, meer voor de fijnproever dan voor de massa.
De toon wordt toegankelijker met What Do You Want From Me van The Division Bell. De bluesachtige inslag geeft zanger Chris Mustamu de kans zijn warme stem te laten glanzen. Zijn nonchalance stoort niet: het voegt eerder iets menselijks toe aan de perfectie van de muziek.
Bij Learning to Fly (van A Momentary Lapse of Reason) barst de zaal pas echt open. Groene lasers schieten als zoeklichten door de lucht en transformeren Ahoy in een zwevende capsule. Keep Talking, met de kenmerkende wah-wah-achtige effecten, wordt met precisie neergezet, waarna Coming Back to Life voor een meer ingetogen moment zorgt.
Het zwaarste nummer van de eerste set is zonder twijfel Sorrow. De grommende gitaarriffs en de stormachtige visuals maken een verpletterende indruk. High Hopes idem dito. Door de dreigende toetsen en het gebeier van de klok voelt het in Ahoy alsof de tijd stilstaat.
Het contrast met Another Brick in the Wall, Part 2 (van The Wall) kan bijna niet groter. Helikoptergeluiden denderen door de zaal, en uiteraard zingt het publiek massaal mee met het refrein. Het fantastische drumkasteel van Wilco Zethof komt hier volledig tot zijn recht; zijn opstelling torent hoog boven hem uit en geeft elke klap extra kracht.
One of These Days sluit de eerste set af met een verrassing: twee enorme varkenskoppen verschijnen aan weerszijden van het podium, handmatig bewogen door de crew.
The Pink Floyd Project in @ahoy met uitvoering Pulse. @PinkFloydPro pic.twitter.com/Hwftqfyt8z
— RiffReport (@RiffReport) September 7, 2025
Dark Side of the Moon in volle glorie
Na de pauze volgt het pièce de résistance: een integrale uitvoering van The Dark Side of the Moon (1973). De hartslag van Speak to Me zet de toon, waarna Breathe (In the Air) de zaal zachtjes openvouwt.
Bij On the Run vult de ronde cirkel zich met de iconische videoclip van een ziekenhuisbed dat door eindeloze gangen wordt geduwd. Een hypnotiserend beeld dat de muziek een extra laag spanning geeft.
Time brengt zoals de echte fan inmiddels weet een bombardement aan ratelende klokken. Zanger Wim Holsappel steelt hier de show en klinkt bij vlagen als David Gilmour. Geweldige uitvoering, maar dan blijkt dat het allermooist nog moet komen: The Great Gig in the Sky. Hier stelen de drie achtergrondzangeressen de show. Hun vocale uithalen zijn zo krachtig en emotioneel dat het publiek massaal overeind komt voor een staande ovatie.
Onze reis gaat verder met Us and Them, gedragen en melancholisch en daarmee op en top Pink Floyd. Puur genieten. Eclipse sluit de reguleire set net zoals op het album op voortreffelijike wijze af, in Ahoy opgesierd met vuurwerk op het podium.
Een laatste buiging
De band komt terug voor niet één, twee maar drie toegiften. Wish You Were Here krijgt een zeer intieme uitvoering met zanger Chris op de akoestische gitaar. Het voelt alsof de duizenden mensen in de zaal één gezamenlijke herinnering delen.
Na het voorstellen van alle muzikanten komt het onbetwiste hoogtepunt van de avond. Comfortably Numb, toch wel het magnum opus van Pink Floyd, geeft Henk Bennen opnieuw de ruimte voor een glansrol. Terwijl zijn huilende gitaarsolo door merg en been gaat, gaat de iconische discobal boven het podium aan en kleurt de hele zaal wit. Kippenvel!
Slot
Zodoende bewijst The Pink Floyd Project na ruim twee en een half uur dat een tribute geen simpele kopie hoeft te zijn. Dit is niets minder dan een perfecte, liefdevolle reconstructie van een muzikale erfenis. De show is technisch feilloos, visueel overdonderend en muzikaal meeslepend. Soms menselijk en kwetsbaar (heel af en toe wordt er een regeltje tekst vergeten), maar altijd met toewijding en respect voor het origineel.
Het publiek verlaat de zaal niet alleen met volle oren en ogen, maar vooral met het gevoel een stukje van Pink Floyd zelf te hebben meegemaakt. Op naar volgend jaar?!
Het was weer weergaloos, heel goed geluid,zeldzaam goed.
Ben de 1ste avond geweest was top net als vorig jaar heb weer genoten.
Inderdaad, een geweldig concert. En ook de tentoonstelling en shop met boeken en platen en merchandising. En voordien nog een mooi optreden in de hal met 4 bandleden met jazzyuitvoering met nummers van Pink Floyd. Kortom – een groots evenement. En inderdaad heel geweldige uitvoering. Het mooie is dat Pink Floyd Project als tributeband ook altijd de exact juiste Pink Floyd muziek uitvoert.