Hoewel Weather Systems op papier een nieuwe band is, ademt de avond in poppodium 013 vooral het verleden. Een verleden dat luistert naar de naam Anathema, en daar komt niemand deze avond omheen.
Daniel Cavanagh, het creatieve brein achter zowel Anathema als dit nieuwe project, oogt in de kleine zaal van de 013 als een totaal andere man. Zijn dreadlocks zijn nieuw, zijn postuur is fors toegenomen. “Je bent wel veranderd, jonguh,” roept iemand uit het publiek met een lach. De opmerking vat de avond treffend samen: veel is hetzelfde, maar net zo veel is anders.
De set opent sterk met ‘Deep’, afkomstig van het geliefde Judgement (1999). Een gewaagde keuze om een cover van je eigen voormalige band als openingssalvo te gebruiken, maar het werkt. De prachtige melancholie die Anathema al decennia kenmerkt, is direct voelbaar.
Niet alleen maar nostalgie
Toch zijn het niet alleen herinneringen die klinken: ‘Still Lake’ en het ijzersterke ‘Synaesthesia’, van het debuutalbum Ocean Without a Shore, volgen. Vooral Synaesthesia laat horen dat Weather Systems muzikaal gewicht in de schaal kan leggen. Het nummer bouwt langzaam op, versnelt krachtig halverwege en barst uiteindelijk los in een loodzware riff die de 013 volledig in zijn greep houdt. De solo van Daniel is trefzeker en emotioneel geladen.
Toch blijft de zang een zwak punt. In het begin is Cavanagh nauwelijks hoorbaar. De kracht en helderheid die zijn broer Vincent ooit kenmerkte, blijven op afstand. Daniel erkent het zelf ook later: verkouden, vermoeid, en het gemis van het podium de afgelopen vijf jaar weegt zichtbaar op hem.
”We hebben een goede relatie”
Het publiek blijft loyaal. Er klinkt applaus na ieder nummer, al is het enthousiasme bij eigen werk beduidend ingetogener dan bij de bekende Anathema-songs. ‘Do Angels Sing Like Rain?’ probeert te verrassen, maar verzuipt wat in bombast. ‘Springfield’, een van Anathema’s mooiste ballades, wordt daarentegen liefdevol onthaald. “Een van de zwaarste nummers die ik ooit heb geschreven”, grapt Daniel. Het tegendeel is waar, het is juist een kwetsbaar rustpunt.
Halverwege kondigt Daniel met trots aan dat zijn broer Vincent onlangs zijn show in Londen bezocht. “We hebben een goede relatie”, verzekert hij de enkele honderden bezoekers. De weg naar een mogelijke Anathema-reünie lijkt hiermee voorzichtig opengezet. Publieksfavoriet ‘A Simple Mistake’ draagt hij dan ook liefdevol op aan zijn broer, die recent vader is geworden.
Tegen het einde van de set volgt een indrukwekkend drieluik: ‘Untouchable, Part 1, 2 en 3’. Vooral Part 1 zorgt voor kippenvel. De zaal zingt woord voor woord mee, een moment van collectieve ontlading. Bij ‘Fragile Dreams’, de afsluiter, klinkt bijna melancholisch gejuich. Niet omdat het perfect is, maar omdat het vertrouwd voelt.
Worstelt met identiteit
Weather Systems toont potentie. Cavanagh is nog steeds een meester in sfeer en melodie. Maar het project worstelt met een duidelijke identiteit. De setlist leunt zwaar op het verleden, de nieuwe nummers zijn nog te weinig onderscheidend. Als Daniel werkelijk een nieuw hoofdstuk wil schrijven, moet hij durven breken met de hoofdstukken ervoor. Dat vraagt lef, visie én een stem die krachtig genoeg is om het verhaal te dragen.
Misschien is Weather Systems nog niet het nieuwe begin, maar wel het moment waarop het einde langzaam transformeert. Of krijgen we straks gewoon Anathema weer terug? De tijd zal het leren!