De grootste verborgen parel in de atmosferische rock. Dat is de Franse band Klone. Na acht studioalbums lukt het de mannen maar niet om bij een groter publiek door te breken. Met het absolute meesterwerk Le Grand Voyage in 2019, een van de beste progalbums ooit gemaakt, lonkten de uitverkochte zalen. Maar helaas: Klone kwam de afgelopen jaren amper naar Nederland, tot afgelopen weekend in de Boerderij in Zoetermeer, en wij van RiffReport waren erbij!
De zaal van de Boerderij (750 bezoekers) is zaterdagavond slechts half gevuld, wat nog maar eens bevestigt dat het team achter Klone echt loopt te slapen. Maar de bezoekers die wél gekomen zijn, weten waarom ze hier staan: voor een avond vol meeslepende, gelaagde muziek die onder de huid kruipt. Geen show vol spektakel, geen grote visuals of vuurwerk. Klone laat hun muziek het werk doen, en dat blijkt een ijzersterke keuze.
Indrukwekkender dan op de plaat
De Fransen openen ingetogen met drie nummers van hun nieuwste album The Unseen (2024). Het titelnummer zet meteen de toon: sfeervol, duister, met een diepe bas en subtiel opgebouwde spanning. Magnetic volgt met een steviger geluid dan op de plaat, de gitaarpartijen glijden strak over het fundament van drums en bas.
After the Sun sluit dit drieluik af. Hoewel dit album beslist niet hun sterkste werk is, klinken de live-uitvoeringen verrassend overtuigend. Steviger, directer, en daardoor een stuk indrukwekkender dan op de plaat.
Weergaloze opbouw
De set vervolgt met Blink of an Eye van Meanwhile (2023), waarna Bystander volgt, één van de absolute hoogtepunten van de avond. De opbouw is weergaloos: langzaam zwelt het nummer aan tot een climax waarin de sympathieke zanger Yann Ligner alles uit zijn stem haalt. Zijn loepzuivere zang snijdt door de Boerderij, terwijl hij spelend met het draad van zijn microfoon de spanningsboog strak houdt. Even later verrast hij met een korte, rauwe grunt, een zeldzaamheid bij Klone, maar effectief en precies op het juiste moment ingezet.
Klone zegt weinig, maar spreekt boekdelen in hun muziek. De sobere podiumpresentatie, Yann in zijn vertrouwde donkerblauwe houthakkershemd, nauwelijks verlichtingstrucs, draagt bij aan de focus.
Met Immersion duiken de mannen verder in hun melancholische sound, waarna Danse Macabre en The Drifter volgen. Degelijke songs, maar ze missen de diepte van het andere recentere werk. Pas bij Sad and Slow keren we kort terug naar het meesterwerk Le Grand Voyage (2019).
Samen met het epische Yonder zijn dit de enige twee nummers van dat album, en dat voelt als een gemis. Meer werk van deze plaat had de set naar een nog hoger niveau kunnen tillen.
Voor altijd een verborgen parel
In de plaats krijgen de bezoekers wel een fenomenale uitvoering van Meanwhile, voor het eerst live gespeeld. Het blijkt direct een publieksfavoriet. Vooral het laatste deel van de song, waarin een groovende riff alles op scherp zet, maakt een verpletterende indruk. Nebulous, van Here Comes the Sun (2015), sluit de reguliere set af met Klone op zijn allermooist: zacht, met fijn gitaarspel en een geweldig romantisch refrein. Genieten!
Tot slot keren de mannen – natuurlijk – nog even terug voor de onvermijdelijke encore: Yonder. Het magnum opus van Klone. Alles klopt hier: de dynamiek, de sfeer, de opbouw, de instrumentatie. De band stijgt boven zichzelf uit en laat nog één keer horen waar ze toe in staat zijn. Dit is progressieve rock op zijn best.
Zodoende blijkt de Boerderij een perfecte plek voor een band als Klone, met zijn goede akoestiek en intieme sfeer. Maar jammer genoeg blijft de band ook na deze tour voor velen een verborgen parel. Waar tijdgenoten als Leprous beter weten te kapitaliseren op hun talent, blijft Klone onder de radar.
En dat is onterecht, want dit concert in Zoetermeer bewijst dat ze alles in huis hebben om te behoren tot de top van de progressieve scene. Wat ze nodig hebben is simpel: meer zichtbaarheid, een sterker team, en een label dat hen op waarde weet te schatten. Tot die tijd blijven ze schitteren in de schaduw. Stil, maar indrukwekkend.
Graag een applaus voor de schrijver van dit artikel!
Ik was er niet bij in de boerderij maar wel één dag eerder bij Hedon in Zwolle, in de kleine zaal! Een schande is het. 200 man pas er in, uitverkocht was het wel.
Het optreden heb ik verder exact zo ervaren als hierboven beschreven. Schitteren in de schaduw, dat zoen ze.
De muzikale proffesionaliteit om in de ziggo dome te staan hebben ze, maar inderdaad, het team achter klone lijkt niet te bestaan..
Kunnen we ze aanmelden als support act van Kensington misschien, in december? Een goed publiek waarbij de muziek ook in de smaak kan vallen!
Het publiek staat tegenwoordig liever massaal in de rij voor tribute bands…