Als er een god van de metal bestaat, dan mag Dynamo 25 hem op de knieën danken dat Gojira bereid was het festival af te sluiten. De Franse band zette zondagavond een show neer die zonder aarzelen gerekend mag worden tot de absolute hoogtepunten in de tienjarige geschiedenis van het festival.
Al bij de opener Only Pain is duidelijk dat dit geen gewone headlineshow wordt. De infernostralen die vanaf het podium omhoog schieten reiken bijna tot het plafond. Geen goedkope gimmicks dus, maar een kolkende muur van vuur en geluid die meteen duidelijk maakt dat hier misschien wel de beste moderne metalband van dit moment staat.
De riff is messcherp, Mario Duplantier hamert als een bezetene, en Gojira heeft er duidelijk zin in: dit kan niet meer misgaan.
Surrealistisch beeld
De band gaat onverminderd strak door met The Axe: een log maar dynamisch beest dat het publiek op sleeptouw neemt. Ruw, dreigend en eigenlijk precies zoals een Gojira-nummer te zijn. Dynamo – toch wel zichtbaar vermoeid na drie dagen onbekommerd feesten – verandert in een deinende massa. De energie vloeit als een golf van voor naar achter.
Bij Stranded van Magma schiet Gojira gigantische rode slingers over het publiek, dezelfde die ze gebruikten tijdens hun optreden op de Olympische Spelen. Best een surrealistisch beeld: duizenden vuisten in de lucht, bedekt met rode linten die door het publiek dwarrelen, terwijl de band een van hun meest herkenbare en meezingbare refreinen de hal in slingert. Het publiek brult mee en lijkt één geheel.
.@GojiraMusic verplettert Dynamo en is met afstand de beste headliner van het festival ooit! #gojira #dynamo #dmf @DynamoMetalFest pic.twitter.com/PsUt17lw1J
— RiffReport (@RiffReport) August 17, 2025
Pure catharsis
Dan komt het moment waar veel fans op wachten: Flying Whales van From Mars to Sirius. De lang uitgesponnen intro bouwt spanning op, en wanneer de riff eindelijk losbarst, ontploft Dynamo. Mensen vliegen over de pit, springend, duwend, lachend; het is pure catharsis. De band speelt alsof hun leven ervan afhangt en het publiek geeft alles terug.
Met The Cell van Magma houdt Gojira de intensiteit hoog. De snijdende riffs en het pompende ritme zijn strak als een machine, mede dankzij drummer Mario Duplantier die tot de groten der aarde gerekend mag worden. Ongekend wat die man op Dynamo allemaal laat zien. Je mond blijft er van openvallen.
Kippenvel!
Dan neemt frontman Joe Duplantier, voordat hij Another World inzet, even de tijd om te spreken. Hij vertelt dat wereldleiders de planeet aan het vergallen zijn, dat we langzaam dromen over een ander leven op een andere wereld, maar dat er in werkelijkheid maar één aarde is. Gojira houdt ons als het ware een spiegel vol, al is het nummer vooral een heerlijke langzaame groove met een lekker melancholische ondertoon. Kippenvel!
Silvera van Magma brengt het tempo weer omhoog, waarna Mea Culpa volgt, het nummer dat speciaal voor de Olympische Spelen werd geschreven. Het publiek ontvangt het als een nieuw anthem. De riff klinkt fris en krachtig, en ja: opnieuw die metershoge vlammen. Wat een spektakel!
Epische metalpose
Wat blijft hangen is niet alleen de perfectie van de uitvoering, maar ook de overtuiging en bezieling waarmee Gojira speelt. Joe Duplantier poseert stoïcijns, een epische metalpose die zonder franje toch iconisch aanvoelt. Maar het is vooral drummer Mario die de show steelt: zijn double bass en technische finesse zijn zó indrukwekkend dat zelfs doorgewinterde metalheads elkaar verbaasd aankijken.
Met The Chant, van Fortitude, tapt Gojira uit een ander vaatje. Geen bikkelharde riffs of gitzwarte grunts. Hier gaan de lichten vol open en mogen de duizenden metalheads meezingen met ’the chant’. Het is misschien hun meest toegankelijke nummer, maar in deze setting voelt het groots en oprecht.
Beste show op Dynamo ooit
Daarna volgt Amazonia, het hoogtepunt van Fortitude, waarin Gojira de vernietiging van het regenwoud aan de kaak stelt. De groove van dit nummer is hypnotiserend, en Dynamo danst en beukt op de zware ritmes mee. Als afsluiter volgt The Gift of Guilt van L’Enfant Sauvage. Terwijl de laatste noten over Dynamo rollen, vallen er vonkenregen van boven en onder het podium. Een spectaculair einde dat de band neerzet als ware meesters van hun vak.
Van alle tien edities is dit zonder twijfel het sterkste Dynamo-optreden ooit. Hier staat een band die klaar is om in de voetsporen te treden van de groten der aarde wanneer namen als Metallica straks hun gitaren neerleggen. Gojira bewijst vanavond dat ze niet alleen de toekomst van de metal vertegenwoordigen, maar ook het heden domineren.
Dynamo 25 eindigt in vlammen, riffs en kippenvel, en het publiek weet dat ze getuige zijn geweest van een optreden dat nog jarenlang zal nazinderen.