Wie in het Hellendoornse bos rondloopt voelt het meteen: Dauwpop 2025 is niet zomaar een festival, het is een hele belevenis. Tweedaags, met camping, volgepakt met acts van binnen én buiten de landsgrenzen, en met een organisatie die tot in de details klopt.
Het mag duidelijk zijn: Dauwpop 2025 is een blijvertje in de eredivisie van de Nederlandse festivals. Wij van RiffReport zijn er beide dagen bij en doen verslag!
Vrijdag: van zompige gitaren tot vlammende finales
Roundabouts trappen af in Hotel Vegas: een tent die evenveel karakter heeft als een rokerige kroeg om half drie ’s nachts. Hier moet je zijn voor de rauwe randjes, en Roundabouts leveren. De band mag dan een debuut hebben gehad op RTL 4, maar in deze tent zijn ze gewoon een stel muzikanten die met overtuiging spelen.
Hard, snel en met gevoel. De zangeres – schor of niet – is een krachtcentrale, haar stem sleurt je mee in de moshpit. Hun eigenzinnige cover van Ticket to the Tropics is een geniale knipoog naar Gerard Joling, zonder ironisch te zijn. Hier is geen ruimte voor pretentie; hier wordt gebeukt. En Dauwpop slikt het als zoete koek!
The Veils zetten daarna een totaal andere toon in een donkere, broeierige schuur. Finn Andrews is het soort frontman dat zonder veel woorden een hele ruimte stil krijgt. Zijn pianospel in de eerste nummers is subtiel en intiem.
De band bouwt langzaam op, van fluisterzacht naar stormachtig, met nummers als The Dream of Life en Nux Vomica als klapper. Toch voel je af en toe de afstand tussen band en publiek groeien. The Veils zijn intens, maar missen op sommige momenten het ritme om echt mee te nemen. Ze maken indruk, zeker, maar zetten geen stempel op de dag.
Terminale fan in publiek
Kensington met nieuwe zanger Jason Dowd is een moment waar veel mensen hun verwachtingen op gespeld hebben. En eerlijk is eerlijk: Dowd heeft een goede stem, hij staat stevig en zelfverzekerd op het podium.
Maar wie ooit de magie van Eloi heeft meegemaakt, voelt toch een soort leegte. Kensington speelt strak, de setlist zit vol publieksfavorieten en het vuurwerk is niet zuinig: Riddles en comebackhit A Moment knallen met bombast en vlammen die het podium verlichten.
Het meest breekbare moment is echter Uncharted, opgedragen aan een terminaal zieke fan in het publiek. Op dat moment is het even stil op Dauwpop. Dan is het even echt. Die emotie redt het optreden van een zekere voorspelbaarheid. Kensington is terug – deels – maar moet zich nog heruitvinden.
Clean Bandit bewijst even later in dezelfde groep tent dat dansbaarheid en klassiek prima samengaan, al roept hun optreden ook vragen op. Op het podium is het een zorgvuldig gechoreografeerde show: mooie stemmen, strijkers, veel beweging en een eindeloze reeks hits.
Maar: hoe live is dit eigenlijk? De elektrische viool klinkt als een studio-opname, en af en toe lijkt het of de band meer show dan muziek maakt. Toch is het een uur lang feest. Het publiek danst, zingt mee, en vergeet even alles. Dat is ook wat waard.
Zaterdag: de zon komt door, de magie ook
De zaterdag begint zoals je hoopt dat een festivaldag begint: rustig ontwaken met muziek die je niet meteen meesleurt, maar je langzaam optilt. Dotan is daarvoor de perfecte artiest. Hij speelt met een vanzelfsprekend gemak, zonder dat het routineus voelt.
Zijn grote hit Home klinkt als een warme omhelzing, zeker als hij het opdraagt aan het publiek: “dit is dit weekend ons thuis.” Dotan voelt zich op zijn gemak, en dat werkt aanstekelijk. Zijn set is melancholisch, groot en toch intiem. De zon prikt door de wolken net op het goede moment. Zo’n optreden onthoudt Dauwpop niet alleen om de muziek, maar om het gevoel dat het ons gaf.
Late-night party verkeerd gepland
Rudimental brengt daarna de beats. Drum ’n bass knalt tussen de bomen, het tempo ligt hoog, de energie is intens. Maar ergens klopt er iets niet. Het voelt als een late-night party die per ongeluk om vier uur ’s middags is gepland. Mensen willen dansen, maar zijn nog niet zover.
Het optreden is technisch sterk, de hits zijn herkenbaar en strak uitgevoerd, maar het landt niet zoals het zou moeten. Deze Britten verdienen een plek in het donker, wanneer het bos echt kan gloeien. Nu blijft het hangen in het bijna-sfeertje.
BLØF daarentegen laat zien hoe je een festivalpubliek moeiteloos inpakt. Ondanks een vertraagde gitarist (Bas Kemmes die pas halverwege arriveert), straalt de band rust en routine uit, in de best mogelijke zin.
Zanger Paskal Jakobsen weet precies wat hij doet. Hij praat weinig, maar als hij iets zegt, is het raak. De setlist leest als een best-of en elk nummer wordt woord voor woord meegezongen. Zoutelande, Aan de Kust, Omarm: het is allemaal geen verrassing, maar voelt wél oprecht. BLØF speelt zoals alleen een band met dertig jaar ervaring dat kan: zelfverzekerd, zonder dat het saai wordt. Zelfs zonder Dansen aan Zee is het optreden compleet.
Headliner Goldband sluit Dauwpop af zoals Goldband dat alleen kan. De Haagse formatie heeft hun status als festival-fenomeen nog niet verloren, ook al is hun laatste album wat wisselvallig ontvangen. Live blijft het spektakel. De jongens stuiteren over het podium, het publiek doet niets minder.
Witte Was zorgt voor een sitdown die het veld letterlijk laat trillen. Er wordt gedanst, gesprongen, geschreeuwd, en op een gekke manier voelt het als een collectieve ontlading. Niet elk nummer slaat even goed aan, maar dat maakt weinig uit. Goldband leeft van het moment en dat moment is groots.
Buiten de hoofdpodia
Wat Dauwpop onderscheidt van zoveel andere festivals is niet alleen de line-up, maar de beleving daarbuiten. De partypit is inmiddels legendarisch: tegen middernacht stroomt het vol met mensen die nog niet willen stoppen, en onder begeleiding van foute hits en harde beats verandert het in een kolkende massa.
In de BEUK-tent draait het om nog zwaarder geschut. Hier zie je de toekomst van de Nederlandse dansmuziek, verpakt in dampende techno en hypnotiserende house. Vooral op de zaterdagavond wemelt het hier van de festivalgangers die nog even één laatste keer willen doorzakken.
Eindbalans
Dauwpop 2025 voelt zodoende alsof je even uit je eigen leven stapt en een wereld instapt waar alles klopt. Van de rauwe energie van Roundabouts tot de bombast van Kensington, van de ontroering bij Dotan tot de collectieve extase bij Goldband: Dauwpop 2025 leverde een mengelmoes van toffe optredens.
Volgend jaar weer? Dat is voor RiffReport geen vraag meer. Dat is een zekerheid.
