De Melkweg in Amsterdam trilt op haar grondvesten als Bury Tomorrow het podium betreedt. Met een mechanische stem uit de speakers en een futuristische lichtshow op drie grote schermen wordt het publiek voorbereid op wat komen gaat: een muur van geluid die alles en iedereen meesleurt. Dit was Bury Tomorrow in Melkweg.
De drumkit, strategisch geplaatst op een verhoging links, lijkt klaar om oorlog te voeren, terwijl de toetsenist/zanger en gitarist elk hun eigen platform domineren. De spanning is voelbaar, en de Britse metalcoreband laat geen moment onbenut om die om te zetten in pure energie.
Abandon Us opent de avond als een stormram. Terwijl rookkanonnen synchroon met de breakdowns de zaal vullen, ontstaat direct de eerste moshpit. Zanger Dani Winter-Bates brult met een kracht die door merg en been gaat, terwijl toetsenist Tom Prendergast met zijn loepzuivere cleans een emotionele laag toevoegt. Hij lijkt niet alleen de muziek te voelen, maar ook het publiek, en brengt een dynamiek die verder gaat dan louter zang. Dit is metalcore in zijn meest verfijnde en toch rauwe vorm.
Met More Than Mortal komen de duivelshoorntjes omhoog, letterlijk en figuurlijk. Dani spuugt zijn vocalen met een nietsontziende intensiteit de zaal in en daagt iedereen uit: “Ben je hier om stil te staan? Ik dacht het niet!” De clean vocals van Prendergast, poppy maar krachtig, vormen een perfecte tegenhanger van het brute geweld. Het contrast is precies wat Bury Tomorrow zo onweerstaanbaar maakt.
.@burytomorrow met LIFE in @melkweg. #amsterdam #burytomorrow pic.twitter.com/SMiC6SLWKg
— RiffReport (@RiffReport) November 27, 2024
Earthbound zet aan tot de eerste grote circlepit van de avond. “Wat gebeurt er als iemand valt?” vraagt Dani. “Pick them up!” schreeuwt het publiek terug, waarna chaos en saamhorigheid hand in hand gaan. Bij DEATH (Ever Colder) houdt Winter-Bates een kort, dankbaar betoog. “Toen je dit ticket kocht, sloot je een contract. De kleine lettertjes zeggen: beweeg! Dus beweeg!” De zaal gehoorzaamt zonder aarzeling; zelfs de balkons lijken mee te trillen.
Nieuw werk, zoals Villain Arc, past moeiteloos in de setlist. De single voelt als een logische evolutie van hun geluid: lompe riffs en melodische passages wisselen elkaar naadloos af. Recovery raakt echter een gevoelige snaar. Winter-Bates wijdt het nummer aan iedereen die worstelt met herstel, en even hangt er een intiemere sfeer in de zaal. Het is precies die balans tussen harde en zachte momenten die de avond memorabel maakt.
.@burytomorrow met Cannibal in @melkweg. #amsterdam #burytomorrow pic.twitter.com/y87sz2cxmS
— RiffReport (@RiffReport) November 27, 2024
Met publieksfavorieten zoals Black Flame en het anthem Choke sluit Bury Tomorrow af. De zaal verandert in een golvende zee van crowdsurfers, schreeuwende fans en een collectieve euforie. Dani benadrukt nogmaals dat er geen encore komt, alleen een onafgebroken climax van anderhalf uur.
Dit is Bury Tomorrow op zijn best: een band die niet alleen speelt, maar heerst. Van moshpits tot kippenvelmomenten, de Melkweg krijgt alles wat metalcore te bieden heeft en meer. Als deze avond iets duidelijk maakt, is het dat de Britten niet alleen deel uitmaken van de metalcore-top, maar deze met trots aanvoeren.
.@burytomorrow met Black Flame in @melkweg. #burytomorrow #melkweg #amsterdam pic.twitter.com/nqL6spNKOs
— RiffReport (@RiffReport) November 27, 2024