Het IJssportcentrum in Eindhoven was dit weekend opnieuw het toneel van Dynamo Metalfest. Waar vroeger de legendarische Dynamo Open Air duizenden metalfans van over de hele wereld trok, heeft dit ‘Dynamo’ zich in tien jaar tijd ontwikkeld tot een waardige opvolger. Vooral deze jubileumeditie is meer dan zomaar een festival: het is een terugblik én een vooruitblik, met een programma waarin traditie en vernieuwing elkaar voortdurend kruisen.
De vrijdag begint voor RiffReport met Paradise Lost, de Britse pioniers van de gothic doom. Wie een uitbundige festivalact verwacht, komt bedrogen uit. Alles aan hun verschijning ademt ingetogenheid: zwarte kleding, een eenvoudig backdrop met enkel het logo, en frontman Nick Holmes die achter zijn zonnebril meer bromt dan zingt.
Maar de fans weten; dat is juist de kracht. As I Die en Say Just Words worden gedragen door die typische mengeling van zwaarmoedigheid en melodie die de band al decennia onderscheidt. Het publiek reageert ingetogen maar respectvol: geen moshpits of crowdsurfers, wel knikkende hoofden en meeneuriënde kelen. Het optreden voelt bijna te kort, maar zet wel meteen de toon: Dynamo kiest ook dit jaar niet voor makkelijke festivalmetal, maar voor bands met karakter.
Fear Factory
Daarna volgt een totaal ander soort strakheid met Fear Factory. De band grijpt terug op hun historische Dynamo-set uit 1995, en alleen al die keuze maakt dit optreden bijzonder. Dino Cazares, het enige originele lid, staat als fundament in het midden van het podium en jaagt riff na riff het publiek in.
Bij Replica en Edgecrusher barsten de eerste circlepits los, en het voelt alsof de band na dertig jaar nog steeds een machine is die nauwelijks te ontregelen valt. Toch blijft er iets wringen: de kwaliteit is er onmiskenbaar, maar de echte vonk slaat niet over zoals bij de grote namen van het genre. Het is een show die respect afdwingt, maar niet de harten rooft.
Mastodon
Als de zon langzaam zakt, is het tijd voor Mastodon. Waar veel bands hun set indelen in opbouw en climax, lijkt Mastodon elk nummer op te vatten als een mini-universum. Publieksfavoriet Blood and Thunder is een mokerslag die het publiek in één grote circlepit verandert, maar net zo indrukwekkend zijn de complexe, bijna psychedelische passages waarin bassist Troy Sanders en drummer Brann Dailor beurtelings de zang voor hun rekening nemen.
De visuals achter de band – kleurrijk, abstract, bijna kosmisch – versterken die ervaring. Het publiek reageert uitzinnig: niet alleen in de pit, maar ook in stille bewondering tijdens de ingewikkelde stukken. Het is de band die vandaag alles samenbrengt: techniek, emotie en brute kracht. Zonder twijfel de beste show van de dag, en dat zonder Brent Hinds die met veel bombarie de band heeft verlaten. De vraag is of dat wel zo erg is.
Bekijk filmpjes van alle optredens op onze Instagram-pagina!
Opeth
De afsluiter van vrijdag is Opeth, en wie de band kent, weet dat er geen hitparade volgt maar een zorgvuldig opgebouwde reis. Op Dynamo pakt de band uit een enorm scherm dat het decor verandert in een verlaten spookhuis, uiteraard perfect passend bij hun duistere deathmetal.
Mikael Åkerfeldt praat -zoals altijd – luchtig en nonchalant tussen de nummers door, maar zodra de band inzet, verandert alles. Ghost of Perdition wordt ontvangen als een meesterwerk (wat het in feite ook is): tempowisselingen, gelaagde riffs en de constante balans tussen schoonheid en dreiging. Opeth op zijn aller, allerbest!
Het publiek staat soms roerloos te luisteren, bijna alsof ze een klassiek concert bijwonen, om daarna te ontploffen bij de climaxen. Deliverance sluit de avond af met een epische grandeur, al wordt duidelijk dat Opeth langzaam toe is aan een nieuwe afsluiter. Toch is het optreden een bewijs van hun unieke status: geen enkele band weet zoveel intensiteit en subtiliteit in één set te verenigen.
Zaterdag
De tweede dag opent voor ons met Obituary, en waar Opeth de avond subtiel afsloot, gaat hier meteen de sloophamer in. Hun death metal is grof, eenvoudig en effectief. Slowly We Rot klinkt alsof de jaren ’80 nooit voorbij zijn, en het publiek reageert daar precies zoals gehoopt: stagedivers, crowdsurfers en lompe pits. Er is weinig variatie, maar dat hoeft ook niet. Obituary is als een bulldozer: traag, zwaar en onmogelijk te stoppen.
Ministry
Daarna komt Ministry, en het festivalveld lijkt ineens verdeeld. Al Jourgensen is meer sjamaan dan zanger, met zijn vreemde hoeden en cryptische brabbelteksten. De muziek klinkt als een kruising tussen metaal en fabrieksherrie: strak, repetitief en doordrenkt van woede.
Bij N.W.O. en Just One Fix reageert een deel van het publiek enthousiast, maar net zoveel mensen staan met de armen over elkaar te kijken. Het is fascinerend, maar mist de verbindende kracht die veel andere bands wel hebben. Ministry blijft daarmee een act die vooral verwarring en discussie oproept.
Thrown
Op het kleine podium laat Thrown zien hoe de nieuwe generatie het aanpakt. Hun nummers zijn kort – vaak niet langer dan twee minuten – maar barsten van energie. Het publiek reageert furieus: de pit is een wirwar van zwaaiende armen en springende lijven. Het is ongepolijst en soms zelfs gevaarlijk, maar tegelijk voelbaar collectief. Mensen letten op elkaar, en dat geeft de show een rauwe maar ook verbonden sfeer. Thrown overtuigt als een band met potentie: niet gepolijst, wel authentiek.
Kreator
Als de schemering valt, is het de beurt aan Kreator. De Duitsers laten geen twijfel bestaan: dit is een headlinershow in optima forma. Vlammenwerpers, rook, confetti en een podium vol decorstukken maken van hun set een spektakelstuk. Pleasure to Kill en Flag of Hate zorgen voor uitzinnige moshpits en een zee aan crowdsurfers. Muzikaal is het strak en agressief, zoals altijd. Toch bekruipt de gedachte dat we deze show al eerder hebben gezien: de productie is indrukwekkend, maar niet vernieuwend. Het publiek maalt er echter niet om: voor velen is dit hét hoogtepunt van het weekend.
Within Temptation
De tiende editie van Dynamo wordt afgesloten door Within Temptation, en waar Kreator het publiek in vuur en vlam zette, kiest Sharon den Adel voor een bijna theatraal slot. Met een masker op verschijnt ze bij opener We Go to War, en vanaf dat moment heeft ze het publiek volledig in haar greep. De visuals – grote Romeinse pilaren en projecties – versterken de grandeur. Bij Ice Queen en Mother Earth verandert het festival in een massaal meezingkoor, terwijl nieuwe nummers als Bleed Out verrassend goed worden ontvangen. Het is een afsluiter die Dynamo een ander gezicht geeft: minder lomp, meer groots en episch. Een waardige manier om de zaterdag af te sluiten.
Dynamo na tien jaar
Dynamo Metalfest 2025 laat zien hoe rijk de metalscene is. Van de ingetogen duisternis van Paradise Lost tot de machinale strakheid van Fear Factory, van het muzikale meesterschap van Mastodon tot de epische grandeur van Within Temptation: het festival toont de breedte van het genre. Soms is het rauw en ongepolijst, soms groots en theatraal, maar altijd oprecht. Dynamo viert zijn tiende editie met een programma dat niet alleen terugblikt op de geschiedenis, maar ook vooruitwijst naar de toekomst.
Verwacht maandagavond onze recensie van headliner Gojira!