Smerige stoner, scheurende blues, en zeldzame speciaalbiertjes: dat is Sonic Whip in een notendop. Twee dagen lang verandert Poppodium Doornroosje in een kolkende rockarena. RiffReport is beide dagen aanwezig en doet verslag vanuit Nijmegen!
Vrijdagmiddag, klokslag vier, en de grote zaal van Doornroosje staat al lekker vol. Khan mag het spits afbijten en doet dat met volle overtuiging. Zonder omhaal duikt de band het diepe in met How Old, een logge, trage binnenkomer vol stoner en psychedelica. Geen poespas, geen gepraat tussendoor: Khan is hier om te spelen, niet om te praten.
De riffs zijn dik, de bas ronkt en de drums pompen als een langzaam op gang komende machine. Break Off Your Shells klinkt als een aardverschuiving, Monsoons neemt je mee in een warme, fuzzy storm. Pas na het laatste nummer bedanken ze kort het publiek. Meer hoeft ook niet: Khan is de ideale opening voor Sonic Whip.
Band @KHANband in @doornroosjenl #sonicwhip #doornroosje pic.twitter.com/R0lag2Zd1j
— RiffReport (@RiffReport) May 16, 2025
Daarna gooien The Cosmic Dead het in Doornroosje over een compleet andere boeg. Of eigenlijk: ze gooien het boeg overboord. Hun show voelt als één lange trip zonder pauze of structuur.
Doornroosje wordt ondergedompeld in een brij van geluid: eindeloze herhalingen, dikke lagen synths en gitaarnoise die alle kanten op zwerven. Nummers zijn moeilijk te herkennen, het voelt meer als een spacejam die je óf opslokt óf totaal langs je heen gaat. Spanningsbogen blijven uit, pieken zijn er niet: het is gewoon één grote golf. Je moet erin meegaan, anders ben je snel de draad kwijt.
Gelukkig zet Slomosa daarna de boel weer strak op de rails. Deze Noren klinken live net zo vet als op plaat, maar dan met extra vaart en kracht. Vanaf opener Cabin Fever zit de vibe goed. Estonia dondert als een lawine over de zaal, terwijl In My Mind’s Desert ineens zacht en breekbaar wordt. Juist die afwisseling maakt het zo goed.
Zanger Benjamin Berdous houdt het contact met het publiek kort, maar pakt wel een moment om oprecht “Free Palestine” te roepen. Daarna knalt hij direct door met Kevin, een vette stoner-punktrack die klinkt alsof je op een racebaan zit. Hoogtepunt is There Is Nothing New Under the Sun, waarin de band moeiteloos schakelt van kneiterharde riffs naar dromerige stukken. Slomosa sluit af met Scavengers, en daarmee zetten ze misschien wel het sterkste optreden van de dag neer.
Slomosa in @doornroosjenl #sonicwhip pic.twitter.com/4PLJ8ItI6u
— RiffReport (@RiffReport) May 16, 2025
Waar Slomosa strak en gecontroleerd speelt, breekt bij Frankie and the Witch Fingers de totale chaos los. Zanger Dylan Sizemore lijkt op een hyperactieve versie van Joost Klein met z’n blonde kuif, en hij slingert z’n gitaar de lucht in alsof hij ermee wil opstijgen. Vanaf het eerste nummer T.V. Baby ontstaat er een gigantische moshpit en die gaat de rest van het optreden niet meer weg.
De bassist valt meteen op met haar felgroene coupe die licht geeft in het donker, terwijl de drummer als een maniak alles sloopt. Futurephobic, Electricide, Cops and Robbers: het vliegt allemaal in hoog tempo voorbij. Cocaine Dream is de knallende afsluiter: rauw, vies, strak. Alles moet stuk, en dat lukt. Frankie and the Witch Fingers zijn een stel jonge honden met fuzzpedalen en dat is precies wat Sonic Whip nodig heeft op dit punt in de avond.
Frankie and the Witch Fingers in @doornroosjenl #sonicwhip pic.twitter.com/AjJRhtbh6o
— RiffReport (@RiffReport) May 16, 2025
Dan is het de beurt aan Graveyard, de grote naam van de vrijdag. Ondanks het late tijdstip blijft de zaal goed gevuld. De Zweden brengen een andere energie: minder wild, maar minstens zo intens. Ze openen met Twice, een slepende track met een rauwe rand. Graveyard klinkt live een stuk harder dan op plaat: minder gepolijst, meer blues in je gezicht.
Nummers als Bird of Paradise en Cold Love hangen lekker in de groove, terwijl An Industry of Murder live nog smeriger klinkt dan je je kunt herinneren. Hisingen Blues is het absolute hoogtepunt, compleet met dubbel gitaarwerk en een energie waar je haren van overeind gaan staan. Afsluiter The Siren trekt je nog één keer de diepte in. Graveyard bewijst waarom ze al zo lang meedraaien: ervaring, klasse, en bakken vol soul.
De eerste dag van Sonic Whip is er eentje om in te lijsten. Heerlijke sfeer, bijzondere bieren aan de bar en een line-up die alle kanten van het genre laat horen: van zweverige jams tot snoeiharde punk en vuige blues. Nijmegen is wakker. Morgen zijn we weer!